Een paar weken geleden mocht ik de vinylcollectie van mijn 88-jarige vader ophalen. De paar honderd platen lagen daar toch maar op zolder te verstoffen, vooral veel jazz en klassieke muziek, maar ook blues, soft-pop én de nodige 78- toeren platen. Van die dikke, dus zware bakkelieten exemplaren. De collectie geeft niet alleen een inkijkje in wat voor iemand mijn vader is, maar brengt ook een hoop herinneringen naar boven.
Toen ik nog een Petertje was, zag ik al hoe mooi vinyl eigenlijk is. Ik herinner me de oude platenspelers, de twee dikke mappen vol singletjes en de hoezen van elpees. Ekseption bijvoorbeeld, maar ook de zesde editie ‘Alle 13 goed’, met als slogan ‘alle hits van nu’. Demis Roussos, Vicky Leandros en Nana Mouskouri, in mijn herinnering niet echt hits en nu vooral de ongekroonde koninklijke familie in de orde van de kringloop.
Door muizen aangevreten
Gelukkig kwamen ook verzamelaars als Rocket en Black Music voorbij, zelfs de rode Beatles-dubbelaar. Na mijn eerste selectie richtte ik me vooral op de vele jazzplaten. Omdat ik van mijn vader ook zijn ION retro-platenspeler mee kreeg, kon ik tijdens mijn werk op mijn thuiskantoor al een groot deel van die vinylschijven beluisteren. Los van het feit dat enkele hoezen door muizen waren aangevreten en de platen zelf hier en daar wel een wasbeurt kunnen gebruiken, viel het me allemaal heel erg mee. Lionel Hampton, Louis Armstrong, Frank Sinatra en Ella Fitzgerald zijn toch iconen; ik genoot van de muziek tijdens mijn schrijfwerkzaamheden, verdwaalde onwillekeurig in mijn eigen herinneringen en zag voor me hoe mijn ouders hier vroeger ook van genoten.
Er komt van alles voorbij: veel dixieland ook, maar ook zangeressen als Nina Simone en Ann Burton, die dan weer door onze eigen pianolegende Louis van Dijk wordt begeleid. Natuurlijk de Gevleugelde Vrienden, maar daar ben ik na twee nummers eigenlijk wel klaar mee, net als de boogiewoogie van Jaap Dekker. Frida Boccara en Edith Piaff spreken me als liefhebber van chansons meer aan.
Het andere zwarte goud
Ja en dan die 78-toeren platen, verpakt in van die bruine of vergeelde papieren hoezen, soms in een dikke map die door het gewicht al nauwelijks met een hand te tillen is. Op mijn Pioneer DJ platenspeler, die ook de 78 toeren aankan, heb ik alvast een paar van die schijven beluisterd. Heerlijk vind ik dat, wat een nostalgie, want behalve dat Louis Armstrong wat krakerig klinkt, voel ik op dat moment de kracht van het andere zwarte goud. De sfeer van toen, de jaren vijftig of nog eerder, platen die echt heel oud zijn en nog steeds te beluisteren zijn; ik voel, hoor en proef magie! Ja, je wordt ouder, hangt steeds meer naar vroeger en viert de nostalgie. Ofschoon ik James Last, Jaap Dekker met zijn boogiewoogie en de klassieke afdeling voor nu even op zolder heb geparkeerd, dank ik mijn vader voor het zorgvuldig bewaren van dozen vol vinyl.
