Is er leven na de coronacrisis? Hopelijk wel voor de meeste mensen, bedrijven en organisaties die op dit moment hard geraakt worden door het virus. Op dinsdag 21 april maakt het kabinet bekend hoe Nederland verder gaat na 28 april. De grote vraag is in hoeverre er weer wat meer leefruimte komt, duidelijk is wel dat die anderhalve meter er nog wel even in blijft. Maar hoe moet het verder om de economie niet nog meer schade toe te brengen?
Uiteraard is de gezondheid van ieder mens in alle opzichten het belangrijkste. Deskundigen geven echter al aan dat die gezondheid ook klappen oploopt doordat mensen en bedrijven tegen hun grenzen aan lopen. Ouderen vereenzamen en missen hun naaste familie, de harde werkers in de gezondheidszorg draaien tropenjaren en lopen na een maand zwaar op hun tenen, in supermarkten is de werkdruk nog steeds hoog en onze veiligheidsmensen staan al weken op scherp en hebben nu de ondankbare taak om overtreders van de coronamaatregelen bij de kladden te grijpen en te bekeuren.
Inspanningen
Dat zijn veelal fysieke aspecten, maar ga er maar van uit dat op het mentale vlak nog veel hardere klappen vallen. Van fysieke inspanningen kun je met beleid wel weer herstellen, maar dat is met de psyche wel hele anders. Ik voorspel dat psychologen en psychiaters als de coronastroom is gaan liggen, een immense bak werk op hun bordje krijgen. Je hoeft daar absoluut geen waarzegger voor te zijn.
Met name al die mensen die in de zorg werken, de ziekenhuizen voorop, krijgen het zwaar voor hun kiezen. Jonge en oude mensen worden met loeiende sirenes binnengebracht, soms letterlijk happend naar adem, en krijgen de best mogelijke verzorging. Intensive cares liggen vol en de dokters en verpleegkundigen moeten van regels afwijken om iedereen zo goed mogelijk te kunnen helpen. Het aantal patiënten dat het niet redt, is nauwelijks meer te tellen. Schrijnende gevallen waarbij mensen komen te overlijden met alleen verpleging in de nabijheid, familie kan heel soms via een internetverbinding live toekijken. De verpleegkundigen krijgen dagelijks mentale klappen, die ze manmoedig dragen tot het allemaal wat rustiger wordt. Ze werken door, alsof het normaal is wat er gebeurt, maar dat is het niet. Het is van het grootste belang dat voor de zorgwerkers die dat nodig hebben, de beste begeleiding beschikbaar is de je maar kunt wensen. De zorg laat de coronapatiënten tenslotte ook niet stikken.
Thuistest
Dan die vraag hoe de toekomst er uit komt te zien. Kunnen bioscopen, hotels, restaurants, congrescentra, concertzalen en sportstadions langzaam maar zeker weer open? Iedereen heeft het over die anderhalve meter en die gaan we in de openbare ruimte ook echt nog wel vele maanden in acht nemen, maar er zijn natuurlijk mogelijkheden om toch weer te voetballen, concerten bij te wonen of een vorkje te prikken. Testen en nog eens testen. Misschien is de thuistest al dichterbij dan wij denken.
De inmiddels veelbesproken apps kunnen gewoon in gebruik genomen worden. Privacy? Zijn we die al niet kwijtgeraakt dankzij Google en Facebook? Gezondheid is vele malen belangrijker en weer een beetje kunnen leven, draagt daar volop aan bij. Kom maar op met die apps en die mondkapjes, wie niet meedoet, kan zijn of haar uitjes naar Ajax, de Ziggodome, de Efteling of het subtropische zwemparadijs wel vergeten. Op vakantie naar China? Eerst bewijzen dat je coronavrij bent. En als je dan in het vliegtuig stapt, laat een test bij de douane wel zien of je daadwerkelijk vrij van dat virus bent. En eerst voetballen zonder publiek? Waarom niet? Zorg ervoor dat alle spelers, trainers, begeleiders en andere betrokkenen gezond zijn, dan kun je gewoon aftrappen. Maar dan wel pas in het nieuwe seizoen!
Ik zie zeker kansen en dan zingen we de tijd totdat er een goed werkend vaccin is, ook wel uit. De mens laat nu al zien te kunnen improviseren en volop creativiteit te bezitten, op enkele dwarsliggers na dan. Dat is winst en als we het nieuwe, minder stressvolle denken verder gestalte kunnen geven, is corona misschien toch nog ergens goed voor geweest.
Peter Nefkens