De muurschildering uit de aula van de voormalige hbs aan het Zuideinde heeft een nieuwe plek. Zaterdag is zij opgehangen in de aula van de Stad & Esch-locatie Ezinge.
“Ik denk dat het een pareltje is in dit gebouw. Het geeft heel veel kleur aan het gebouw”, vindt Peter de Visser, directeur van Stad & Esch. Hij is blij dat het werk terug is in de school.
Het kunstwerk van 10,5 meter breed en 3,7 meter hoog dateert uit 1963. De wandschildering stond al die tijd in de aula van de voormalige hbs aan het Zuideinde. Als laatste zat Stad & Esch in het pand, totdat Stad & Esch in 2014 verhuisde naar de nieuwe school op Ezinge. Maar de muurschildering bleef achter. Totdat de muur waar het aanzat gesloopt moest worden. De leegstaande school aan het Zuideinde wordt namelijk verbouwd tot appartementen.
“We werden gebeld of we het een goed idee vonden om de muurschildering naar Ezinge te halen”, zegt De Visser. “Ik vind het sowieso een goed idee.” Het past bij Stad & Esch, waar eerder de bekende leeuwen teruggeplaatst werden. Die stonden eerder bij de ulo op het Vledder. “Die liggen nu keurig voor het gebouw te waken over het onderwijspark en onze leerlingen.”
Nu is de muurschildering dus terug. Arno van Sabben en Ariane Berger, van Van Sabben Tegelwerken, zijn er de hele dag druk mee. Met zijn tweeën lossen ze de ingewikkelde puzzel op. Want dat het is.
Doek krult
Op de grond van de aula van Stad & Esch liggen tien platen. Het is de muurschildering. “Je kan niet zomaar die hele muur weghalen”, zegt Ariane erover. Eerst worden alle stukken als een puzzel op de goede plek gelegd. De twee nemen de schade op. Het valt mee. “De tweede linksonder loopt krom. Hij krult onderaan wat omhoog”, valt Arno op. Ariane ziet wat schadeplekken op het doek zelf, en begint die te herstellen. Met speciale verf van de restaurateur.
In februari haalden restaurateurs van Ornament Restauraties het kunstwerk uit Zuideinde. Dat duurde iets minder dan een maand. Daarna volgde nog een restauratie, in Zeeuws-Vlaanderen. “Overal op het werk zie je wel vlekken”, wijst Ariane er wat aan. “Daar hebben ze het werk moeten herstellen. Met de vlekken vertel je de reis die het werk heeft doorgemaakt. Zo wordt dat ook verteld op de restauratie-opleiding.”
Eén voor één plaatsen Arno en Ariane de stukken aan de muur. Arno: “Het is toch iedere keer goed passen en meten. Het moet echt wel op de millimeter kloppen. En met zulke formaten is dat altijd spannend. Ook omdat de platen niet helemaal vierkant zijn, niet helemaal recht zijn. Ze zijn een beetje krom. Dat is lastig passen en meten.”
Plafond is te laag
Eerst de onderste vijf. Die gaan nog gemakkelijk. Maar de bovensten zijn lastiger. Eigenlijk is het plafond te laag. Het hele werk is niet volledig te zien van een afstandje. Toch is dit de enige muur waar het werk op past. Maar ideaal is die niet. De muur is wat krom. Het plafond is in ieder geval opgelost, daar is gewoon eerder een klein hapje vanuit genomen. Geopperd wordt om nog een klein stukje extra van het plafond eruit te halen, zodat toch het hele kunstwerk te zien valt. “Eigenlijk zonde zo”, vindt Ariane. “Je ziet zo niet dat het een drietand is”, constateert Arno over Poseidon, die op het werk staat. “Dat lijkt mij toch wel belangrijk.”
Wat Arno ook zonde vindt, is dat er een stuk van het schilderij uit moet. Boven de muur lopen de nodige kabels en leidingen langs, die niet verschoven kunnen worden. En dus moet er een stuk tussenuit gesneden worden. “Het gaat volledig tegen mijn principes in om in een kunstwerk te zagen”, vertelt Arno. “Eigenlijk is dit heiligschennis. Do not try this at home.”
Over het eindwerk is hij, ondanks het hap uit de wandschildering, erg tevreden. “Indrukwekkend. Het is echt een heel groot kunstwerk. Als je er zo mee bezig bent, heb je dat niet door. Nu die zo hangt, zie je het pas goed.”
