Het is vandaag precies een jaar geleden dat de eerste coronapatiënt werd genoteerd in Nederland. Een trieste mijlpaal om op terug te blikken, vooral omdat er in een jaar tijd zo enorm veel is gebeurd dat de maatschappij voor de toekomst is getekend.
We gaan in dit land van discussie naar discussie, over volle intensive care-afdelingen, over opening en sluiting van bedrijven, over lockdowns, de avondklok en over vaccinaties. Het lijkt er op alsof we in Nederland, maar dat zal ongetwijfeld ook in veel andere landen zo zijn, steeds meer lijnrecht tegenover elkaar komen te staan. Iedereen weet het beter, iedereen heeft een mening en iedereen krijgt daar een podium voor (radio en televisie) of neemt zelf een podium (social media). Daar is op zich niets mis mee, maar het gevaar is dat echt steeds minder van nep te onderscheiden is. De door Donald Trump geïntroduceerde term fakenews waart als een spook over internet tot soms zelfs in onze brievenbussen. Zelfs de politiek gaat er uitgebreid mee aan de haal, wat de verkiezingen voor de Tweede Kamer tot een hachelijke onderneming maakt.
Gezondheid
Uiteindelijk gaat het vooral om de gezondheid van de burgers. Dat zo min mogelijk mensen slachtoffer worden van het coronavirus, maar ook dat zo min mogelijk personen aan alle maatregelen ten onder gaan. Ondernemers die maandenlang zonder inkomen zitten, terwijl de kosten gewoon doorgaan. Gedwongen sluiting, ze kiezen er zelf niet voor, maar zitten in heel veel gevallen wel zelf met de gebakken peren, mede doordat het systeem van financiële genoegdoening door de rijksoverheid verre van goed werkt. Hoeveel ondernemers zien het niet meer zitten en raken in psychische nood?
Jongeren hebben misschien nog wel meer die vrijheid nodig, omdat ze als puber, tiener of jongvolwassene de wereld nog aan het ontdekken zijn. Ze zitten maandenlang opgesloten, breken, recalcitrant als ze zijn, regelmatig uit en staan dan weer in de media. Iedereen spreekt er schande van, maar als ik dan hoor dat het aantal zelfdodingen onder jongeren fors is gestegen, dan krijg ik daar de bibbers van.
Zwabberend
Ik ga hier geen betoog houden hoe goed of fout het kabinetsbeleid is, om het coronavirus er onder te krijgen. Dat het beleid warrig en zwabberend is, vinden de meeste mensen wel. Dat er meer oog moet zijn voor de gedupeerden, staat als een paal boven water. Dat er veel meer oog moet zijn voor de gevolgen van de maatregelen, lijkt mij ook duidelijk. Je kunt als regering niet alles afkopen met een zak met geld, een zak waarop TOZO, NOW, TVL of KKC staat. Bovendien komen die zakken lang niet overal terecht waar ze zouden moeten belanden of moeten sommige ondernemers hyun zak met geld zelfs weer inleveren!
Het is niet moeilijk om te voorspellen dat, vanaf het moment dat corona wat meer naar de achtergrond gedrukt wordt, omdat het normale leven weer opgepakt kan worden, er nog heel veel werk aan de winkel is voor al die mensen die een verschrikkelijk horrorjaar achter de rug hebben. Dat zijn veel mensen die corona en de IC hebben overleefd, of familie en vrienden van mensen die dat geluk niet hadden en op de pagina familieberichten in de lokale kranten belandden. Ook al die ondernemers die slapeloze nachten kenden vanwege de zorgen, de jongeren die zich tot een psycholoog hebben gewend en de mensen die achter de gordijnen thuis opgesloten zaten met soms alle gevolgen van dien.
Simpele influenza
Zeker wil ik ook al die mensen noemen die corona kregen, ook al waren de klachten vaak in een milde vorm, maar die er vele maanden later nog steeds last van hebben. Een verborgen groep. Gezondheidsproblemen die je van een simpele influenza zeker niet krijgt en ik spreek wat dat betreft uit ervaring. Nog steeds slaat bij mij de vermoeidheid toe, zijn er momenten van benauwdheid en hoofdpijn en functioneer ik lang nog niet zo als voor december 2020. Ik moet me inhouden bij wat ik doe en in de gevallen dat het ineens wél lekker gaat (schaatsen, fietsen, wandelen of werken), krijg ik al vlot de rekening gepresenteerd. Met mij zijn er tienduizenden personen die corona hebben gehad met gelijkluidende verhalen en niet iedereen is het gegeven om zich daar dapper doorheen te worstelen.
Zo houdt corona ons zeker nog het hele jaar in de greep, op wat voor manier dan ook. Komt er nog veel verborgen leed tevoorschijn en moet daar serieus en adequaat op worden gereageerd. Het is te hopen dat de politiek daar oog voor heeft, maar ik vrees met grote vreze. De verkiezingscampagne maakt mij in ieder geval al helemaal niet blij.
Peter Nefkens
