Het is bijna half negen in de ochtend. Kinderen en ouders lopen haastig door de gang van basisschool PCBS Stadskwartier. Het nieuwe schooljaar is alweer twee weken bezig. Tussen de laatste groepjes kinderen komt Corine Admiraal aangelopen. Toen ze op de havo zat raadde een leraar haar het beroep aan. Nu is ze directeur. “Ik heb geen baan van negen tot vijf.”
Admiraal was al een tijd adjunct-directeur voor ze de functie van directeur ging bekleden. Verandert dat iets voor haar? “Ja, vind ik wel. Adjunct was ik in combinatie met een klas. De klas stond voor mij voorop. Adjunct was ik op mijn aparte adjunct-dagen. Nu kan ik mij volledig inzetten als directeur.”
“Als je geen passie hebt voor onderwijs dan moet je er niet gaan werken.”
De functie van directeur was er niet een die voor haar altijd al vast lag. “Het kwam later pas. Ik heb eerst in andere delen van Nederland gewerkt. Toen kwam ik met mijn man terug naar het noorden. Na enige tijd ben ik gaan invallen en daarna kwam ik bij het huidige Stadskwartier terecht als adjunct-directeur.”
Een andere directeur betekent niet dat PCBS Stadskwartier een compleet andere visie en identiteit ontwikkelt. “Je moet doorgaan op de flow die er is, maar wel met mijn persoonlijke touch”, licht Admiraal toe. Directeur zijn betekent, naast af en toe een invalbeurt, minder daadwerkelijk voor de klas staan. Menig PABO student zal zichzelf toch vooral les zien geven. Mist ze het lesgeven?
“Nee, dat mis ik niet. Mijn ding ligt wel in het leiderschap. Omdat ik opgeklommen ben vanuit het leraar zijn zelf, begrijp ik de leraren goed. Het mooie is het team waar ik mee werk. Ik faciliteer, bepaal de grenzen, houd de grenzen in de gaten. We hebben wel een visie als school en dat is een uitdaging.”
Naast de visie en identiteit van de school zijn er punten die Corine Admiraal zélf belangrijk vindt. “Mijn doel is om het de kinderen naar de zin te maken. Elk kind op zich.” Door middel van mimiek en formulering laat Admiraal haar liefde voor het vak zien. “Als je geen passie hebt voor onderwijs dan moet je er niet gaan werken. Ik heb geen negen tot vijf baan. Je moet allerlei dingen naast je werk doen, ook op avonden en je krijgt er niet extra voor betaald.”
Toevallig of niet, uit zeer recent onderzoek van het AD en DUO Onderwijsonderzoek blijkt dat leraren kritisch zijn wat betreft ‘passend onderwijs’. Een meerderheid van de docenten zegt minder tijd te kunnen besteden aan reguliere scholieren omdat ze tijd moeten uittrekken voor leerlingen die extra ondersteuning nodig hebben.
“Er is niet meer één directeur die heen en weer fietst. We kunnen nu makkelijker ontwikkelingen doorzetten met het team.”
“Ik merk niets van die kritiek. We zijn een ‘school in beweging’. Wij zijn zó bezig om passend te zijn, we hebben heel goed om ons heen gekeken. Op grote groepen staan bijvoorbeeld twee leerkrachten, voor leerlingen met dyslexie kunnen we externe hulp inschakelen, de kundigheid kunnen we ook in huis halen.” Je kunt niet ontkennen dat er de laatste tijd veel is veranderd in het onderwijs. Hoe ziet Admiraal dit terug?
“Met name op ICT-gebied en het passend onderwijs. De zogeheten ’21st Century Skills’ zijn belangrijk. Denk aan samenwerking, communicatie of creativiteit. Er vindt een verschuiving plaats. We bieden geen andere vakken aan, maar we geven de kinderen wel ’tools’. We werken bijvoorbeeld ook klasoverstijgend. Kinderen van hetzelfde niveau met elkaar laten werken, maar juist ook kinderen met verschillende niveaus. Zo kunnen ze leren van elkaar.”
Vroeger was de basisschool onderdeel van de Anne Frank school. Wat is er anders nu de school PCBS Stadskwartier heet? “De eigen identiteit is dan wel het belangrijkst. Er is niet meer één directeur die heen en weer fietst. We kunnen nu makkelijker ontwikkelingen doorzetten met het team.”
Foto: Weblogmeppel